W dniach 5-8 grudnia 2009 roku w Nowym Orleanie odbył się coroczny kongres, 51 Kongres Amerykańskiego Towarzystwa Hematologów. Kongres skupił ponad 20.000 uczestników z całego świata. W czasie spotkania omawiano najnowszą diagnostykę i leczenie wszelkich chorób hematologicznych, w tym głównie ostrych białaczek szpikowyh i limfoblastycznych, chłoniaków, przewlekłej białaczki limfatycznej oraz szpiczaka mnogiego.

Wykłady w sesji edukacyjnej dotyczącej szpiczaka mnogiego mieli: Jesus San Migiel, Antonio Palumbo oraz Keith Stewart. Prof. Jesus San Miguel wygłosił swój wykład na temat jak wg najnowszej wiedzy leczyć chorych poniżej 65-70 roku życia. Jesus San Miguel zauważył, iż leczenie indukcyjne z wykorzystaniem schematu VAD stanowczo już nigdy więcej się nie powinno pojawiać, co zostało poparte kilkoma randomizowanymi badaniami naukowymi. Aktualnie powinno podawać się leczenie w indukcji oparte na bortezomibie lub talidomidzie. Poniżej przedstawiamy aktualne nowoczesne sposoby indukcji w szpiczaku, dzięki którym procent odpowiedzi (sięgający ponad 90%) jest znacząco wyższy w porównaniu do leczenia VAD, stosowanego prze wiele lat:


Profesor Jesus San Miguel zauważył ponadto, iż stosowany jako złoty standard w kondycjonowaniu przed autoprzeszczepem Melfanan (Alkoran) w dawce 200 mg/m2 może również ulec zmianie. Podano propozycje łączenia Melfalanu z Busulfanem oraz Melfalanu z Bortezomibem, gdzie odpowiedzi po transplantacji są znacząco wyższe w porównaniu do obowiązującego złotego standardu. Może zatem doczekamy się zmiany kolejnego złotego standardu.

Grupa włoska ponadto podała dane gdzie po autologicznej transplantacji u chorych którzy osiągnęli VGPR podawano konsolidację VTD (Bortezomib-Thalidomide-Dexametazone). Dzięki temu leczeniu znacząca ilość pacjentów wchodziła w CR (całkowita remisja), co uwidoczniono poniżej:


Profesor Antonio Plaumbo przedstawił wyniki terapii włoskiej grupy GIMEMA u pacjentów starszych, czyli powyżej 65 roku życia Tacy chorzy w indukcji otrzymywali 4 cykle PAD, dalej była mobilizacja i dwie auto-PBSCT, gdzie stosowano kondycjonowanie z wykorzystaniem Melfalanu w dawce 100 mg/m2. Po dwukrotnym auto-PBSCT podawano kondycjonowanie Rev-Pred (lenalidomide – prednisone) i potem podtrzymanie Rev w dawce 10 mg dziennie. W próbie klinicznej prof. Antonio Palumbo wyraźnie widać korzyści płynące z podtrzymania za pomocą lenalidomidu po procedurze przeszczepowej, co przekłada się na pogłębienie remisji oraz odsetków CR, co przedstawiono poniżej na schemacie:


Profesor Antonio Palumbo jednoznacznie podał, iż u starszych pacjentów aktualnie obowiązującym standardem postępowania w szpiczaku mnogim jest leczenie z wykorzystaniem MPT, co zostało potwierdzone w licznych randomizowanych próbach klinicznych. W związku z podniesionym ryzykiem powikłań zakrzepowo zatorowych wskazane jest podanie heparyny drobnocząsteczkowej w dawce profilaktycznej. Poza leczeniem MPT powinno się używać w pierwszej linii schematu VMP (zwłaszcza u chorych z wysokim ryzykiem), z wykorzystaniem bortezomibu; jednak z uwagi na polineuropatię obwodową zaleca się podawanie Velcade w dawce 1,3 mg/m2 1x w tygodniu a nie 2x w tygodniu, co znacząco obniżek odsetek polineuropatii obwodowej i nie zmienia odpowiedzi na leczenie p-nowotworowe.
Ponadto w opublikowanej III fazie badań klinicznych porównującej VMPT z VMP wykazało znaczącą różnicę w odsetku odpowiedzi CR na korzyść VMPT, co pokazuje schemat poniżej:


W wykładzie profesor Antonio Palumbo zakończył swoimi rekomendacjami odnośnie postępowania u starszych pacjentów, co przedstawiam poniżej:


W swoim wykładzie poświęconym leczeniu opornym/nawrotowym szpiczakom prof. Keith Stewart powiedział, iż aktualnie 180 leków jest w fazie prób przedklinicznych. Na świecie prowadzonych jest aktywnie około 30-40 triali, zaś 3 leki: pomalidomide, carfilzomib i bendamustyna czekają na rejestrację w leczeniu szpiczaka.