Loading...



W dniu 15 marca 2010 roku o godzinie 16.00 w siedzibie Towarzystwa Lekarskiego Krakowskiego w Krakowie przy ulicy Radziwiłłowskiej 4 zebrało się ponad czterdzieści Osób (vide lista obecności), które skorzystały z zaproszenia „Fundacji Centrum Leczenia Szpiczaka” oraz Oddziału Krakowskiego Polskiego Towarzystwa Hematologów i Transfuzjologów. Fundacja wraz z Kliniką Hematologii CM UJ w Krakowie od jesieni 2008 roku organizują wspólnie cykl wykładów oraz otwartych spotkań szkoleniowo-edukacyjnych na różne tematy związane z diagnostyką i leczeniem szpiczaka mnogiego.

W dniu 15 marca 2010 roku wykład wygłosił prof. Robert A. Kyle z Mayo Clinic, Rochester, USA. Prof. Robert Kyle, który w dniu dzisiejszym skończył 82 lata jest aktywnym lekarzem, naukowcem i nadal praktykującym hematologiem, który w swojej ponad 50-letniej pracy zawodowej wykształcił około 200 lekarzy. Ponadto prof. Kyle jest światowej sławy autorytetem w diagnostyce oraz leczeniu szpiczaka mnogiego, amyloidozy, choroby Waldenstroma, a także gammapatii monoklonalnej o niezidentyfikowanym znaczeniu. Profesor Kyle otrzymał liczne nagrody, wyróżnienia i honorowe tytuły na wielu Uniwersytetach w Stanach Zjednoczonych oraz zagranicą. Aktualnie pełni obowiązki Prezydenta International Myeloma Society, Przewodniczącego Rady Naukowej International Myeloma Foundation oraz jest członkiem Rady Naukowej International Waldenstrom Macroglobulinemia Foundation i International Society of Amyloidosis. Profesor Kyle jest autorem wielu książek z dziedziny hematologii oraz medycyny laboratoryjnej i opublikował ponad 2000 artykułów oraz doniesień zjazdowych głównie dotyczących szpiczaka mnogiego. Profesor Robert Kyle poświęcił całe swoje życie zawodowe pacjentom chorym na szpiczaka mnogiego oraz pokrewne choroby. Na zaproszenie Katedry i Kliniki Hematologii CM UJ oraz Fundacji Centrum Leczenia Szpiczaka w dniu 15 marca wygłosił dwa wykłady w Krakowie:: „Risk factors and management of multiple myeloma” oraz „Monoclonal gammapathy of undetermined significance and smoldering myeloma: the key to neoplasia”.

W czasie wykładu dotyczącego szpiczaka mnogiego prof. Kyle omówił najnowsze wytyczne związane z rekomendacjami opisanymi na stronie www.msmart.org.

Pacjenci ze standardowym ryzykiem, którzy są poniżej 65-70 roku życia (około 75% Osób) powinni otrzymać na początku leczenie według schematu zawierającego lenalidomid lub bortezomib. Ze względu na wygodniejszy sposób podawania zaleca się lenalidomid i deksametazon (w małych dawkach 40 mg/tydzień) doustnie. Natomiast w przypadku współistnienia niewydolności nerek preferowany jest zdecydowanie bortezomib w pierwszej linii leczenia.

Po zastosowaniu około 4 cykli terapii i uzyskaniu odpowiedzi na leczenie należy przeprowadzić separację komórek macierzystych. Następnie należy rozważyć dwie opcje terapeutyczne: 1/ podaniu wysokiej dawki melfalanu z przeszczepieniem autologicznych komórek macierzystych (auto-PBSCT), lub 2/ dalszym podawaniu lenalidomidu z deksametazonem i wykonaniu auto-PBSCT w przypadku nawrotu i progresji choroby. U chorych poddawanych procedurze przeszczepowej należy rozważyć drugi przeszczep, jeżeli po pierwszym nie uzyskano przynajmniej bardzo dobrej częściowej odpowiedzi (VGPR).Alternatywny sposób postępowania po pierwszej procedurze auto-PBSCT stanowi leczenie podtrzymujące z zastosowaniem talidomidu. W przypadku odstąpienia od auto-PBSCT leczenie konsolidujące może być stosowane do wystąpienia progresji choroby lub przez z góry określony czas, zwykle jest to 12-18 miesięcy. U chorych z wysokim ryzykiem (około 25% pacjentów) zaleca się leczenie według schematu zawierającego bortezomib w pierwszej linii. Po podaniu 6 cykli leczenia należy przeprowadzić kolekcjonowanie komórek macierzystych, a następnie w przypadku braku całkowitej odpowiedzi (CR) procedurę auto-PBSCT. Wszyscy chorzy powinni otrzymywać leczenie podtrzymujące lenalidomidem i deksametazonem aż do wystąpienia progresji choroby.

Bardzo istotne na co zwrócił uwagę prof. Kyle to fakt, iż po procedurze auto-PBSCT nie powinno się podawać Thalidomidu jako leczenie podtrzymujące z uwagi na toksyczność leku oraz wciąż nie udowodnione przedłużenie przeżycia (OS) u chorych podtrzymywanych Thalidomidem po procedurze przeszczepowej.

U chorych powyżej 65-70 roku życia ze standardowym ryzykiem należy zastosować leczenie według schematu MPT z dawką talidomidu wynoszącą 100 mg/d. Leczenie należy kontynuować przez okres 12 miesięcy. Nie zaleca się następnie leczenia podtrzymującego. Pacjenci w gorszym stanie ogólnym i starszym wieku powinni otrzymać leczenie MP, a talidomid, lanelidomid lub bortezomib należy zastosować w późniejszym okresie w razie wystąpienia progresji. Pacjenci z wysokim ryzykiem powinni otrzymać leczenie według schematu MPV i nie zaleca się również leczenia podtrzymującego.

Na spotkanie przybyli licznie hematolodzy, diagności laboratoryjni, interniści i inne osoby zainteresowane szpiczakiem mnogim. Po wykładach odbyła się dyskusja. Zebranie miało na celu pogłębienie wiedzy dotyczącej nowości w leczeniu szpiczaka mnogiego. Mam nadzieje, że to już 14-te, kolejne spotkanie przyczyni się do pogłębienia interdyscyplinarnej wiedzy, aby w sposób optymalny wspólnie leczyć naszych pacjentów.

Prezentacje :

Prof. Robert A. Kyle

Monoclonal Gammopathy of Undetermined Significance (MGUS) and Smoldering Multiple Myeloma (SMM)  »     PDF - 408 KB
Practical Strategies for Novel Agents in Multiple Myeloma  »     PDF - 362 KB