Loading...

W dniach 16-18 października 2008 roku w hotelu Waldorf-Astoria w Nowym Yorku odbył się Międzynarodowy Kongres "Lymphoma & Myeloma 2008", który skupił ponad 800 uczestników z całego świata. Komitetowi Naukowemu przewodniczył prof. Morton Coleman z Center for Lymphoma and Myeloma Weill Cornell Medical Collage z Nowego Yorku. Organizacja Kongresu była wzorowa, zaś Nowy York w jesiennych barwach jawił się przecudny. W czasie spotkania omawiano najnowszą diagnostykę chłoniaków, przewlekłej białaczki limfatycznej oraz szpiczaka mnogiego.

Wykłady dotyczące biologii molekularnej w szpiczaku oraz najnowszego leczenia i terapii wspomagającej wygłosili między innymi profesorowie: Gareth Morgan, P. Leif Bergsagel, Joan Blade, David J. Wolf, Bart Barlogie, Jean-Luc Harousseau, Sergio Giralt, Kenneth C. Andersen oraz James R. Berenson. Warto zaznaczyć, iż prof. Bart Barlogie za całość dotychczasowych dokonań w badaniach nad szpiczakiem mnogim został uhonorowany nagrodą ufundowaną przez SASS Foundation. Prof. Bart Barlogie jest ponadto od września 2008 roku również członkiem Rady Naukowo-Programowej "Fundacji Centrum Leczenia Szpiczaka" w Krakowie.

W czasie Kongresu zwrócono szczególną uwagę na następujące aspekty: terapia bortezomibem (Velcade) zdecydowanie powinna być rozważona już w pierwszej linii leczenia oraz podawanie nowych, zarejestrowanych leków w szpiczaku (lenalidomide oraz bortezomib) u chorych z tzw. "złym rokowaniem". Takich chorych jest około 25% i posiadają zazwyczaj następujące zaburzenia chromosomalne: t(4;14) oraz t(14;16) oraz del13q i del17p, a także anomalie dotyczące chromosomu 1 (1q - nadekspresja CKS1B) oraz hipodiplodia. Wiemy też, że pacjenci tzw. "wysokiego ryzyka" nawracają po około 8 - 10 miesiącach od wykonania auto- przeszczepienia komórek macierzystych szpiku kostnego. Zatem po prostu u takich chorych praktycznie nie powinno się wykonywać procedury auto-przeszczepień szpiku i tu często jest szansa terapii w tzw. nowych lekach już zarejestrowanych lub naukowych programach badawczych oraz leczeniu eksperymentalnym. Natomiast chorzy z tzw. "dobrą prognozą" to około 75% rozpoznań i tutaj wykrywamy pacjentów z hiperdiploidią oraz t(11;14). Zwrócono uwagę, iż szpiczak mnogi to nie jest prosta i jednorodna choroba, ale wręcz przeciwnie to schorzenie o wielu odmianach i wciąż jest tutaj wiele do zbadania. Wiele szczegółów zaproponowanych przez lekarzy z Mayo Clinic z USA na temat nowych stratyfikacji w szpiczaku oraz algorytmy postępowania można znaleĽć na stronie www.msmart.org

Ponadto odbyła się ciekawa debata czy nadal jest miejsce dla procedury auto-przeszczepiania komórek macierzystych w szpiczaku, gdyż zdania są tutaj nadal podzielone w dobie dostępności do tzw. nowych terapii. Okazuje się, iż tzw. wysoko-dozowana chemioterapia wsparta auto-PBSC w porównaniu z chemioterapią standardową jedynie w dwóch z pięciu randomizowanych badań pokazała wyższość w aspekcie OS, CR oraz EFS.
Nadal jest wiele nierozwiązanych kwestii:

1. Czy wykonywać tandemowe przeszcze- py?
2. Jaka jest rola alloprzeszczepów i czy nadal jest na nie miejsce w terapii szpiczaka?
3. Jaka jest najbardziej optymalna terapia indukcyjna?
4. Jakie leczenie podawać podtrzymaniu remisji po przeszczepie?
5. Jaka terapia jest najbardziej optymalna przy nawrocie choroby i oporności na wcześniejsze leczenie?

Wszyscy mają nadzieję, że przynajmniej na niektóre z tych pytań odpowiedzą liczne randomizowane badania, które wciąż są prowadzone na całym świecie w róznych ośrodkach leczenia szpiczaka. Być może czegoś istotnego się dowiemy już w grudniu 2008 r. na spotkaniu ASH w San Francisco www.hematology.org/meetings/2008 lub w lutym 2009 r. lub na kolejnych Międzynarodowych Warsztatach Szpiczakowych, które odbędą się w New Delhi www.mw-delhi09.com. Przy okazji gorąco zachęcam do uczestnictwa w tych najbliższych wydarzeniach naukowych.

Całość materiałów edukacyjnych będzie dostępna na stronie www.imedex.com w grudniu br.

Aktualnie polecam też stronę: www.szpiczak.org/lang/pl/prezentacje/cco_frontline_mm_slides    PDF - 287 kB